Archives

Jasminum nudiflorum die in Nederland en België bekend is onder de naam Winterjasmijn of Naakte Jasmijn is een leiplant die midden in de winter bloeit. De gele op Forsythia lijkende bloemen bloeien op het kale hout vanaf december tot en met februari. De bloemen trekken zich niets aan van extreme koude wat bij maar weinig planten het geval is. De Jasminum nudiflorum is bladverliezend maar de meerjarige takken zijn geelbruin waardoor het in de winter toch een aantrekkelijke plant is. Zeker omdat de jonge, vierkante uitlopers donkergroen van kleur zijn en het blad in de winter meestal behouden. De bladknoppen zijn klein, lichtgroen en liggen dicht tegen de twijgen. Het blad is ongeveer 2cm lang en 1cm breed, donkergroen, glimmend,leerachtig en staan meestal in groepjes van drie bij elkaar. Jasminum nudiflorum is een makkelijke plant die het op vrijwel iedere grondsoort zal doen.

Snoeien
De Jasminum nudiflorum is een warrige groeier die, vanaf een leeftijd van drie jaar, ieder jaar in maart gesnoeid dient te worden. Knip allereerst het dode of beschadigde hout uit de plant. Knip vervolgens de uitgebloeide scheuten af tot op 2 à 3 ogen vanaf een hoofdtak gerekend. Tevens kan je ieder jaar een voorzichtige verjongingsnoei toepassen. Knip dan de langste en/of dikste tak tot aan de basis weg.

Snoei een mooie bos takken aan het einde van het najaar af en plaats deze gedurende 4 weken in een koelkast of vriezer. Liefst bij een temperatuur van -1 à -2 °C. Zet de takken in een vaas en deze zullen na ongeveer 10 dagen (bij kamertemperatuur) in bloei staan.

Vermeerderen
Jasminum nudiflorum laat zich goed vermeerderen middels afleggen.

Combineren met

• Camelia
• Erica Carnea (Winterheide)

De Vitis vinifera is in het Nederlands beter bekend als Druif. De Viltis vinifera wordt niet alleen Druif genoemd ook Druivenstok en Wijnstok zijn veel gehoorde namen in Nederland. In België heet de Vitis vinifera Druivelaar. Van oorsprong komt de Druif niet in Nederland en België voor daar de Druiven een warmer klimaat prefereerden. Nu er Druivensoorten zijn gekweekt die beter tegen de kou kunnen en het klimaat in Nederland en België steeds warmer wordt zijn we massaal van de Druivenstokken gaan houden en staan ze in vele tuinen. Weliswaar dien je rekening te houden met een warme standplaats, liefst tegen een warme zuid muur van een woning, maar dan kan je toch van heerlijke druiven uit eigen tuin genieten. Sterker nog de wijngaarden rukken behoorlijk op in Nederland en België en ik kan als wijnliefhebber zeggen dat ik een aantal goede glazen wijn geproefd heb van Nederlandse bodem.

Geschikte Druivelaars voor Nederland en België
Er worden in de Nederlandse en Vlaamse tuincentra genoeg geschikte Druivenplanten aangeboden.
 
Witte druiven
Vitis ‘Witte van der Laan’: Ook wel Vitis ‘Vroege van der Laan’ genoemd. De meest voorkomende witte druif in Nederland en Vlamingen maar lang niet meer de beste keuze. De reden is dat er al lang nieuwe soorten zijn die beter bestand zijn tegen meeldauw en vroeger rijpen dan de ‘Witte van der Laan’.

Vitis ‘Hecker’: De ‘Hecker’ zag men als de vervanger van de bovengenoemde druif. De ‘Hecker’ is weer beter bestand tegen schimmelaantastingen en zal eerder rijp zijn maar ondertussen zijn er al weer betere soorten verkrijgbaar.
De Vitis ‘Palatina’, Garant, Birstaler Muscat, Arolanka, Phoenix, Fanny en Evita hebben de toekomst.

Je kan ook de pitloze soorten vroeg rijpende soorten Lakemond of Romulus proberen. Deze zijn echter wel gevoeliger voor ziekten en vorst.

Blauwe Druiven
Vitis ‘Boskoop Glory’: Ook wel ‘Glorie van Boskoop’ genoemd. Verreweg de bekendste en meest gebruikte blauwe druif voor in de Nederlandse en Vlaamse tuinen. Ook deze druif is inmiddels al achterhaald. De soorten Muscat Bleu, Nero, Ester, Siramé, Osella, Galanth, Rosina en Georg zijn druiven die eerder rijpen en beter resistent zijn voor schimmelaantastingen.

Je kan de pitloze soort Venus proberen maar dan moet je een beetje geluk hebben met het weer. Indien je de Druiven te vroeg plukt heeft deze soort een afwijkende smaak. Indien je de Druiven lang kan laten hangen door zachte weersomstandigheden verdwijnt de vreemde smaak.

Druiven planten
Druiven uit de volle grond kan je het beste, indien er geen vorst in de grond zit, planten in februari maart. Tegenwoordig worden Druiven ook in een container geteeld wat het mogelijk maakt de Druif het gehele jaar door aan te planten. Een Druif doet het op vrijwel iedere grondsoort Maar heeft een voorkeur voor de wat zwaardere grondsoorten zoals kleiige en leemgronden. Een te hoge grondwaterstand kan de Druif ook niet erg waarderen en zal wortelrot tot gevolg kunnen hebben. Het beste is om een ruim plantgat te spitten met een diepte van ongeveer 80 cm die rijkelijk aangevuld wordt met een nieuwe humusrijke tuinaarde die veel kalk bevat

De Wilde Wingerd heeft voor vele een wel heel lastig uit te spreken naam. Parthenocissus is de Latijnse benaming voor deze zeer goede klimmer. Er is voor de Wilde Wingerd werkelijk geen muur te hoog om tegenaan te klimmen en zal dan ook niet stoppen totdat de nok bereikt is. Met kleine maar o zo krachtige hechtwortels zet de Parthenocissus zich vast aan alles wat hij tegenkomt. De Wilde Wingerd groeit het liefst tegen koele muren op beschutte plaatsen, maar ook tuinhuisjes, pergola’s of een geluidswal is voor de Wilde Wingerd kinderspel. Zelfs als er niets is om tegenaan te klimmen zal de Parthenocissus net zo lang als bodembedekker over de grond kruipen totdat er iets gevonden is om tegenaan te klimmen. De Parthenocissus is snel tevreden met de aangeboden grondsoort hoewel een lichtzure grond op prijs gesteld wordt.

Parthenocissus 3 x mooi
Ondanks dat de Wilde Wingerd een bladverliezende klimplant is is de plant 3 x mooi. Het begint al vroeg in het voorjaar als het jonge frisse blad tevoorschijn komt. Naarmate de zomer vordert zullen de grote bladen rood bont van kleur worden wat slechts een voorbode is van het kleuren spektakel in de herfst. De kleine geelgroene bloemen die in juni/juli aan de Parthenocissus verschijnen zijn niet erg opvallend en zullen door alleen de oplettende mens ontdekt worden.

Snoeien
De Wilde Wingerd heeft een zeer platte groeiwijze waardoor snoei om de plant dichter tegen de muur te krijgen niet nodig is. Toch zal je regelmatig de snoeischaar ter hand moeten nemen om de Parthenocissus uit de dakgoot te houden. Knip de Parthenocissus dan gerust een flink eind terug.

Vermeerderen
De Parthenocissus is een krachtige groeier die zich makkelijk laat vermeerderen middels afleggen of een winterstek.

Populaire soorten
Parthenocissus henryana: Niet al te hoog wordende Wilde Wingerd met de kleinste blaadjes. Het in het voorjaar donkergroene glimmende blad heeft opvallend lichte bladnerven. Mooie herfstkleur en bessen die blauw van kleur zijn.

Parthenocissus quinquefolia: Deze Wilde Wingerd zal een maximale hoogte bereiken van ongeveer tien meter. De plant heeft nog al eens moeite om zich goed vast te hechten. De te beklimmen delen dan regelmatig natsproeien om de plant te helpen. Is de Wilde Wingerd eenmaal aangeslagen dan zal de plant goed vast blijven zitten. Een plaats in de zon geeft mooiere herfstkleuren dan een schaduwrijke standplaats.

Parthenocissus tricuspidata ‘Veitchii’: Verreweg de mooiste Wilde Wingerd die met zijn grote blad erg opvalt. Deze soort loopt vaak al uit met roodgekleurde bladen. De maximale hoogte is onder ideale omstandigheden ongeveer 12 meter.

Combineren met
Parthenocissus niet combineren met bontbladige planten of andere klimplanten.

De Hydrangea Petiolaris met als Nederlandse naam Klimhortensia is een klimplant die veel te weinig aangeplant wordt. Onbegrijpelijk als je bedenkt dat deze rijk bloeiende Klimhortensia het uitstekend doet op plaatsen waar de meeste andere klimplanten niet zullen bloeien. De Klimhortensia heeft een hekel aan te fel zonlicht en doet het dus goed op de noord en oost muren die vaak als probleemplekken in de tuin worden gezien. Bovendien is het een erg makkelijke plant die weinig onderhoud vergt en geen bijzondere eisen aan de grondsoort stelt. De grote crèmewitte bloemen van de Klimhortensia bloeien vanaf juni tot en met juli en zijn lichtgeurend. De Klimhortensia verliest in de winter zijn blad maar de grillige takken in combinatie van de verdorde bloemen zijn een lust voor het oog.

Speciale aandacht
Hoewel de Klimhortensia zelfhechtend is zal je hem in het begin toch een handje moeten helpen. Span een paar draden langs de muur waar je de Klimhortensia achter kan binden. Voor een snelle aanhechting aan de muur is het verstandig om de muur af en toe te bevochtigen. Eenmaal aan de muur gehecht is de Klimhortensia niet meer te stoppen en kan een hoogte bereiken van maar liefst 10 meter. De Klimhortensia groeit echter zonder hinderlijk te woekeren en is makkelijk in toom te houden door te snoeien.

Snoei
Klimhortensia hooft niet gesnoeid te worden. Je kan na de bloei de uitgebloeide bloemschermen wegknippen maar persoonlijk laat ik deze altijd tot na de winter zitten. Verder kan je een tak die te veel van de muur groeit af kunnen knippen om een plat model te behouden.

Klimhortensia’s kan je ook aanplanten als bodembedekker of in een grote bloempot.

Vermeerderen
Klimhortensia’s laten zich erg goed vermeerderen middels afleggen.